رواية ليلى بقلم حنان عبد العزيز
المحتويات
ماشى الا صحيح انت متعرفش يزيد اتجوز ولا لأ
هتف بضيق لي يا سخر بتسألى لي
هتفت بتوتر اصل شوفته النهارده فى العربيه مع واحده انا بسألك بس عادى مفيش حاجه
نفخ بضيق معرفش يا سحر يلا سلام انا هقفل
سلام
اغلقت الهاتف وهى تنظر امامها بشرود من يده لو سمحت يا يذيد انا مش بحب الاسلوب دا بجد
هتف يذيد باستغراب وجمود انت مين يا شاطر
هتف الطفل باستغراب انت مين ثم صاح بحماس هو انت جوز لولى دى حكتلى كتير عنك انت اونكل يذيد مش كده
هتف زياد بحماس انا زياد صاحب لولى ااه انا صغير عليها بس احنا صحاب من وقت ما
اغلق الهاتف وهو يقترب منها بهدوؤ ليلى انا...
وقفت فجاه وهى تنظر اليه بجمود والدموع العالقه بعيونها انا سمعت منك كتير اوى يا يزيد كفايه اوى لحد هنا انا بقالى ازيد من شهر مستحمله كل حاجه وحشه من الجوازه دى واخرتها انا تشك فيا وفى اخلاقى دا انا حتى بنت عمك يا اخى اي
خلاص اهدى يا ليلى حجك على راسى يا بت الناس اوعدك مش هزعلك تانى وااصل
ابتسم على طريقتها الطفوليه فى العتاب ليهدا على راسها بحنان لع يستى مش هزعلك تانى واصل ولو حوصل وزعلتك هلف فى البلد كلاتها بلبس حريم كومان ها مرضيه يا ست البنات
وهى تنظر اليه بنصف عين وكانها تبحث عن الصدق بداخلهما لتهتف ببرائه قول والله بجد
هتفت سيده بحسره واهو جده خدها يا خيتى وراحوا البندر علشان شغله جده الى جاله اكده خاېف على بت ابنه جوى
غمزتها اختها من قدمها بغيظ يا سيده هتفضلى لحد ميتى مخبوله اكده رايحه تجيبى للبت فتوات يشوفوها بت بنوت الا خاطيه لا وكومان كنتى عايزهم يدخلوا عليها ډخله بلدى انتى اتجنيتى يا مرا
زفرت سيده پغضب اهو الى جه فى بالى يا عفاف وجتها اعمل اي انا دلوجت انتى مش شايفه منظر ولدى هيروح منى كله من بت البندر الى هربت ودلوجت اختها هتشعلج ابنى بيها وتهرب كيف خيتها
نظرت اليها عفاف بنصف عين جولى يا سيدى انتى مش عايزه الجوازه دى تتم لي اكيد مش علشان ولدك بس وبعدين ولدك يذيد سيد الرجاله وميتخافش عليه ومش حورمه الى تكسره يا سيده
فركت سيده يدها بتوتر هكون علشان اي يعنى كله
متابعة القراءة